EV

   Canımın çok sıkkın olduğu bazı zamanlarda kafamdan şu cümle geçiyor: "Eve gitmek istiyorum." Son zamanlarda birden fazla kez aynı cümle kafamın içinde yankılanınca biraz düşündüm. Nereye gitmek istiyorum? Benim evim neresi? Ev nereye denir, kime denir? 

  Bir insan ya da insanlar bir insanın evi olabilir mi pek çok insanın iddia ettiği gibi? Orhan Pamuk Benim Adım Kırmızı kitabında "Çünkü içinizde kalbinize nakşeylediğiniz bir sevgilinin yüzü yaşıyorsa eğer, dünya hâlâ sizin evinizdir." demişti. Peki eğer kalbimize nakşeylediğimiz o yüz de zaman içinde silinip gidiverirse? O zaman evsiz mi kalmış olacağız? Yeni bir ev arayışına mı gireceğiz?

   Ama belki de o kadar da romantik bir tarafı yoktur bu meselenin ve yaşamımızı geçirdiğimiz dört duvardan ibarettir ev. Ya da  belki ailesinin yanıdır insanın evi. Peki eğer öyleyse neden bazen ailemizin yanına dönmüş olsak bile eve dönmüş gibi hissetmeyiz? İzlediğim en güzel dizilerden biri olan Lost'ta Kang Jae de bu konuda benimle benzer hissediyor olacak ki şöyle diyordu:

   Peki ev ailemizin yanıysa eğer aile nedir? Bizi bu dünyaya getirenlerden ve kardeşlerimizden mi ibarettir sadece yoksa bu saydığım insanlara ek olarak bizim teker teker seçerek oluşturduğumuz insanların da dahil olduğu daha kalabalık bir grup mu? Açıkçası bilemiyorum. Ama bu seçeneklerin hepsi insanı hep başka insanlara bağımlı kılıyor.

  Bu noktada şunu söylemeliyim ki bu yazının fikrinin aklıma düştüğü ilk günle yazıyı nihayete erdirdiğim gün arasında bir hayli zaman var. Bu zaman aralığında fikirlerimin bir kısmının biraz değiştiğini fark ettim ve bunu sizin de görmenizi istedim. Bu yüzden önce ilk seferde yazdıklarımı aktarıp sonra devam edeceğim.

  " Son zamanlarda bireyselliği çok yüceltiyoruz ama sanki. İnsan bir başına bu dünyayla baş edebilir mi? Açıkçası bu bana çok korkutucu geliyor. En azından yanımda birinin olmasını ve bana korkacak bi şey olmadığını söylemesini dilerdim." diye yazmışım böyle bir yazıyı yazmak aklıma ilk düştüğü zaman ama belki de bana korkacak bir şey olmadığını söyleyecek olan yine benden başkası değildir. Sanırım bunu ve benzeri şeyleri başkalarından duymak istiyoruz çünkü bu sözleri kendi kendimize söyleyecek kadar güçlü hissetmiyoruz zaman zaman. 

  Ve sonra şöyle devam etmişim yazdıklarıma: "Modern dünya birine ihtiyaç duymayı zayıflık olarak pazarlıyor sanki artık. 'İnsan kendine yetmeli. Bir başkasına ne maddi ne manevi olarak ihtiyaç duymamalı.' İyi ama madem bu kadar yalnız olması, yalnız kalması gereken yaratıklarız ne diye yıllardır hep beraber yaşıyor ve toplumlar, devletler oluşturuyoruz? Ne diye seviyoruz?"

  Belki de her birimiz içimizde sonsuz ve aşılmaz bir yalnızlık taşımamıza rağmen yalnız olması, yalnız kalması gereken yaratıklar değilizdir. Ve belki de aradığımız sadece bir küçük destektir. Bir el uzaklardan bize uzanan... Ama muhtaç olduğumuzu kabul etmemiz gereken bu yakınlık ihtiyacımıza rağmen sonunda bir insana, insanlara ya da bir yere evim demek bana çok doğru gelmiyor. Bu yüzden sorduğum soruya cevap aramaya devam ediyorum ve çok sevdiğim yazarlardan biri olan Murahtan Mungan Üç Aynalı Kırk Oda kitabındaki "İnsan, kendine tuttuğu aynayla yolunu bulur." sözleriyle yolumu aydınlatıyor. 

  Bu sözleri biraz eğip büktüğümde bana doğru gelen bir cevap bulduğuma inanıyorum. Ve düşünüyorum. Belki de insanın evi aynaya baktığında gördüğü olmalıdır. Böylelikle kendine ev olabilmeyi başarabilmiş insan nereye giderse gitsin, kimin yanında olursa olsun kendini güvende hisseder. Aynada gördüğü ona güven ve huzur verir çünkü. Tabii her ne kadar aynada gördüğümüz surete evimiz desek de evimiz yalnızca bizden ibaret değildir bence. Çünkü benliğimiz de yalnız bizden ibaret değildir. Yaşadığımız, yaşamayı umduğumuz, bir şekilde bizi etkilemiş olan tüm yerler ve hayatımıza girip çıkan her insan ev dediğimiz yerin -benliğimizin- birer parçasıdır. Yani eğer aynada gördüğümüz evimiz ise tüm bu saydıklarım ve daha pek çok şey de o evi oluşturan tuğladır, çimentodur, çatıdır.

  Tabii ki zaman zaman kişi evinde, aynaya baktığında gördüğünde, bazı eksiklikler görür: eskiyen kapılar, dökülen duvarlar, aşılmaktan yıpranmış eşikler... Çünkü zaman içinde evimizin çatısını, kapısını oluşturan o insanlar ya da o yerler ve kavramlar, duygular sürekli değişip dönüşen evimize yani bize artık uymaz ve bu yüzden bazılarının değişmesi  gerekir. Böyle zamanlarda evi terk edip başka bir yerde, başka birinde kendimize sığınacak bir yer bulmaya çalışıp daha çok kaybolmaktansa belki de yapmamız gereken sadece o güzel eve biraz özen göstermek değişmesi gerekenleri değiştirip, onarılması gerekenleri onarmaktır. Çünkü şair Robert Frost "Ev, oraya gitmeniz gerektiğinde, sizi içeri almaları gereken yerdir." diyor. Eğer biz bir kere aynada gördüğümüz surete evimiz demişsek o zaman şairin dediği gibi eve yani kendimize dönmemiz gerektiğinde bize dönenin hali nasıl olursa olsun onu içeri almamız gerekir. Böylece günün sonunda aynaya baktığımızda başımıza ne gelmiş, canımız ne kadar yanmış olursa olsun ve nerede olursak olalım eve gelmiş hissedebiliriz. Ve böylelikle eğer biz izin vermezsek kimse evimizi evimizden alamaz. Çünkü şarkıda da dediği gibi "You can take all you want, but not who I am"

  

                                                   -Eda

      #aydinlatmakicindegilaydinlanmakicin